Εμοιαζε να περιμενει κατι, σκεφτηκα ενα λεωφορειο , εναν φιλο κατι.. ομως δεν περιμενε καποιο μεσο μεταφορας η ανθρωπινο ον , περιμενε να επιστρεψει απο τον ιδιο της τον εαυτο.
Εμοιαζε χαμενη μα ηξερε ακριβως που στεκοταν, θυμοταν το ονομα μου και ελεγε ιστοριες απο οταν ημουν μικρη, τοσοδενια συνηθιζε να λεει , τοτε που τα μελανιασμενα γονατα εκρυβα φορωντας μακρια παντελονια και λουλουδια παντα στα μαλλια.
Χαμενη σε εναν κοσμο αλαβαστρινο , ευθραυστο ολοδικο της η Μ, ειχε ξεχωρισει τις αναμνησεις και ειχε κρατησει καποιες εικονες, ολα τα υπολοιπα τα ειχε αφανισει , ελεγε τα ειχε πνιξει στην ληθη.
Δεν την θυμομουν, ουτε καταλαβα ποτε μου αν πραγματικα ειχε μνημες απο την παιδικη μου ηλικια, ομως καθε φορα που την συναντουσα ολοενα και πιο πολυ με επειθε πως ειχαμε κοινο παρελθον η καποιο κοινο μελλον, η μια τυχαια σιγμη που θα κοιταζομασταν βαθεια στα ματια και θα μας εδενε για μια ζωη.
Η στιγμη , η μοναδικη στιγμη που ξεγυμνωνεται στα ματια σου ο πιο ξενος ανθρωπος στην ζωη σου και τι θα πει ξενος?
Σιχαθηκα την λεξη αυτη να ξερεις, μου φερνει αναγουλα.
Προτιμω το ανθρωπος, ειναι τοσο ευφορικο σαν εννοια, προυποθετει ψυχη και σωμα και νου και συνειδηση, δεν εχει χρωμα .
Ειναι οικεια ομως η ανθρωπια?
Με κοιταξε απορημενη , πως και τετοια ωρα εσυ εδω?
κοιταξα το ρολοι μου και επανεφερα τον εαυτο μου μια δεκαετια μπροστα καθως συνηθιζα να χανομαι μεσα στους ηρωες των βιβλιων μου.
Της εξηγησα για την νινετα την ηρωιδα του βιβλιου μου, μια κοπελα γυρω στα δεκαεξι που πιστευε πως θα πεθανει στα 20 απο μικρο παιδι ειχε την αισθηση πως θα χαθει ετσι, μια μερα εναν χειμωνα, ενα βραδυ κι ετσι ζουσε εναν κυκεωνα πρωιμων εμπειριων.
Ειχε τοσο πεισει τον εαυτο της οτι ο χρονος της λιγοστευε που οταν τελικα εφτασε στην ηλικια των 20 και συνεχισε να ζει, απογοητευτηκε τοσο που εχασε καθε νοημα η ζωη της.
Πριν ειχε ενα νοημα , εναν σκοπο καταλαβαινεις?
Η Μ ειχε ανατριχιασει, τυλιξε την μοχερ εσαρπα της στον ψηλολιγνο λαιμο της και ανοιξε τα χερια της κανοντας μου νοημα να πλησιασω, αφου πλησιασα με πηρε ισως την πιο ζεστη αγκαλια της ζωης μου ολοκληρης, ακου , πριν ξεχασω ,ειπε ειχα ζησει.
Πριν ζησεις να θυμασαι και πριν ξεχασεις να ζησεις.
Ντυσου τωρα ειπε, φυσαει απανθρωπια , κοιτα πως διωχνουν το ερημο το σκυλι απεναντι στον δρομο, ολοι χρειαζονται μια αγκαλια. ΟΛΟΙ.
οταν η Μ χαθηκε για παντα απο την ζωη μου εκλαψα πολυ, την θρηνησα μηνες μεχρι που θυμηθηκα τα λογια της,
πριν ξεχασω ,ειπε ειχα ζησει.
Πριν ζησεις να θυμασαι και πριν ξεχασεις να ζησεις.
Μ. οπου κι αν εισαι στειλε μια βροχη , πηραν φωτια τα μεσα μας..
Μ;; υπεροχο. ηρθε;;η εμπνευση ;; καλως τα δεχτηκες.χχχχχχ