Άναρχες λέξεις.

Ακόμα εδώ.
Ακόμα μισώ τα παράθυρα και τα σβησμένα φώτα.
Κοιμήθηκα στην αιώρα για να βλέπω το φεγγάρι και την αντανάκλαση του στην πόλη.
Ενα αστέρι που αργοσβήνει και μια πολιτεία που βουλιάζει στο ίδιο της το αίμα.
Κάποιος κοιμάται στον δρόμο και το πρώτο κλάμα ενος μωρού συναντάει τον κόσμο μεσα απο την βουή της λήθης.
Δεν προφταίνω να χαρώ εχω τόσα να κάνω,ουσιώδες και ανούσια που ξέχασα να χαμογελάσω στις πιο όμορφες στιγμές μας.
Κάποιος κάνει απεργία πείνας κάποιος άλλος ελευθερώνεται πηδώντας μια γέφυρα κάποιος περιμένει ενα τρένο και εγώ ονειρέυομαι αεροπλάνα και ελευθερία.
Μετράω νεκρούς και εχθρούς μα πιο πολλα μου βγαίνουν τα αδέρφια.
Η εκατοστή μαίμου νικάει τον φόβο και οι φλέβες μου παλέυουν με την σάρκα.
Θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο ενω το άυριο μου έταξαν ανάπηρο
Θυμάμαι τα αστέρια και την γέυση της θάλασσας ,θυμάμαι την λέξη και την έννοια της μάνας μου.
Θυμάμαι την μέρα που περπάτησα μαζί με χιλιάδες άλλους και τα παιδιά που υπερνικήσαν μεγάλους.
Δεν εισαι αδύναμος.
Εισαι εγώ και ειμαι εσύ είμαστε ένα ολόκληρο ένα , άπλωσε χέρι ..ακολούθησε την μουσική..