Δεν ξέρω να γελάω.
Ξέρω μόνο να κουνάω τα χέρια μου δεξιά κι αριστερά κι έτσι άχαρα να πέφτουν στους ώμους σαν να ήταν βροχή σε αυγουστιάτικο δρόμο.
Δεν ξέρω να μιλάω.
Μόνο να νιώθω όλα όσα ξεσκίζουν τα μάτια μου.
Δεν γνωρίζω αλλά θέλω να σε μάθω.
Δεν με αγγίζουν αλλά πόνεσα πολύ.
Δεν θέλω να θυμάμαι αλλά σαν ταινία ξεδιπλώνονται όλα μπροστά μου.
Ξέρω να αγκαλιάζω και να γεμίζω χρώματα το σκισμένο τετράδιο.
Ξέρω να μετράω δάκρυα και σύννεφα.
Δεν ξέρω αν το ξέρεις αλλά σε σκέφτομαι.
Ναι σκέφτομαι.
Και έπειτα τα χέρια πάλι στους ώμους σβήνουν δρόμους κι οδηγούν σε θάλασσες.
Θέλω να σε μάθω.
Να σε δω.
Να αναπνέω.
Leave a Reply