Ενα ψευτικο δαχτυλιδι με μια μικρη καρδια στην μεση.
Δεν ηταν δικος της, ουτε ξενος.
Της το εδωσε το πασχα ,μετα απο τον τσακωμο, δλαδη εκεινη τσακωθηκε μονη της ,εκεινος μιλια δεν εβγαλε μοναχα την κοιτουσε αποσβολωμενος.
Του φωναζε να την δεχτει οπως ειναι , να σταματησει επιτελους την επικριση , να την αγκαλιαζει ποτε ποτε και αν αποφασιζε πως δεν μπορει να την δεχτει , δεν θα ειχε καμμια υποχρεωση απεναντι της.
Εφυγε και την επομενη γυρισε με το δαχτυλιδι.
Ετρεμε μην το χασει, ηταν πολυτιμο μιας και επισφραγισε την σιωπη του με μια μικρη επιχρυσωμενη καρδουλα, σαν την υιοθεσια της.
Απο μεσα μαυριζε το δαχτυλο ,αφηνε σημαδια η λαμψη και το σαπουνιζε δυνατα να φυγει η σκια.
Και εφευγε.
Την αγαπουσε , την πεταξε ψηλα ως τα συννεφα και της χτενισε τα μαλλια, της διαβασε παραμυθια και στην αγκαλια του αποκοιμηθηκε μωρο και ξυπνησε μεγαλη..
Ομως την αγαπουσε με μιαν αγαπη ξενη , μια κρυα αγαπη σαν ντους μετα απο λιποθυμια.
Ετσι τον αγαπησαν και ετσι εμαθε να αγαπαει.
Τωρα ξερει.
Ομως εκεινη δεν του εμοιαζε , πως θα μπορουσε αλλωστε;
Εκεινη αγαπουσε με ολη της την καρδια, εψαχνε συνεχεια την επιβεβαιωση την απολυτη αγαπη, την αμολυντη , την αιωνια.
Αν υπηρχε!
Και το σημαδι στο δαχτυλο της απο το ψευτικο δαχτυλιδι θα την ενθαρυνε καθε φορα που το καθαριζε , να προσπαθησει περισοτερο να ψαξει πιο βαθεια για την αγαπη, να μην δινει σημασια στους λεκεδες της ζωης της.
Κι υστερα το εσφιγγε, το δαχτυλιδι.
Να μην το χασει.
Να μην χασει την επιχρυσωμενη ζωη της..
Να θυμαται να βλεπει πισω απο λερωμενες ψυχες, τα καθαρια προσωπα τα αγαπημενα και να τα δεχεται, κυριως να τα δεχεται οπως ειναι.
Επιχρυσωμενα η οχι για κεινη ηταν αμυθητα.
Leave a Reply