Να χαμηλώνει τα μάτια κάθε φορά.
Να θέλεις είναι να νιώθεις.
Κι ας φοβάσαι για εκείνη.
Κι εκείνη φοβάται και κρύβεται πίσω από όλα της τα όχι.
Μιλούσες σαν να την ήξερες, άραγε υπάρχει;
Κι αν την αγάπησες θα ήταν μια στιγμή στην αιωνιότητα, γιατί έπειτα έκλεισε τα μάτια της και μεταφέρθηκε αλλού, σε γαλαζοπράσινους γαλαξίες και θαλασσενιους ουρανούς.
Μια στιγμή στα έτη φωτός ήσουν δικός της. Μια στιγμή που ανακάτεψε όλα τα σκοτάδια του κόσμου και το μαύρο έγινε λευκό.
Μια στιγμή σαν τρύπα που μπάζει αέρα και κάνει τα μαλλιά της να χορεύουν και τα μάτια της να χαμηλώνουν στο βλέμμα σου.
Εν+αισθηση και καταρράκτες συναισθημάτων που κοιμίζει σαν νεογέννητο μωρό.
Μέχρι να ξυπνήσει.
Ύστερα η στιγμή κι η τρύπα θα πνίξουν τον κόσμο της με φως.
Leave a Reply