Χωρις φτερα.

Καρεκλα αδεια , η παραλια ματωσε οταν ο ουρανος τους κοιταξε στα ματια.
Εκεινη & εκεινος.
Μοναχοι ,χωρις φωνη μονο ματια και μια πληγη κρυφη.
Η κλεψυδρα αναποδογυρισε και μαζι της η ζωη τους.
Μια μερα θα σε παρω απο εδω,μια μερα θα γινεις δικη μου ,ειπε.
Ηταν δικη του μα σε ξενα χερια.
Πως να προσποιηθεις πως ζεις?
Πως να συνεχισεις να περπατας με ραγισμενη καρδια?
Ζωγραφιζε σκιες τον ηλιο να μην ζεσταινει μεσα της το φως ,παρακαλουσε τα αστερια να τρυπωσουν μεσα της να χορευουν μονο για εκεινη.
Ηθελε αλλα ματια. Καινουργια.
Δεν ηθελε να αλλαξει θεση , οχι ηθελε να βλεπει διαφορετικα,οχι αλλο μεσα τους.
Να μαθει να μην ποναει.
Να μαθει τον εαυτο της πριν προλαβει να χαθει σε καποιο δειλινο.
Δεν ειχε αλλα λογια να σπαταλησει κι ετσι με αδεια χερια χτυπουσε το αυριο ,τιμωροντας τις σκεψεις.
Φουσκωναν οι λεξεις , αφριζαν μεσα της σαν κυματα. Οι αυπνες νυχτες της εσπαζαν σαν μεγαλο σπυρι μεσα της και το σκοταδι εφτανε ως το κοκκαλο.
Καθε πρωινο , ευχοταν το ιδιο ακριβως πραγμα , να ειχε φτερα λεει..
Να μπορουσε να αγγιξει το αδυνατο, ο ουρανος εμοιαζε με τον ερωτα της .
Φανερος στα ματια μα τοσο μακρινος.
Μα αν ειχε φτερα, σκεψου..αν ειχε φτερα θα τα αφηνε ολα πισω της και θα χανοταν στην αιωνια αγκαλια του.
Θα φορουσε τοτε ενα αστερι στα μαλλια τις νυχτες και την μερα θα ακολουθουσε ενα σμαρι πουλιων , θα φορουσε πανω της ολα τα περαστικα ουρανια τοξα κι ετσι θα ξορκιζε καθε σκοταδι απο μεσα της.
Μονη στην απεραντοσυνη.
Μονη με ενα αστερι στα μαλλια..
Χωρις φτερα.
Πως να πεταξεις χωρις φτερα?